Schijnveiligheid...

Net als u heb ik veel gehoord en gelezen over de vliegtuigramp en net als u, houdt het me bezig. Het stemt me verdrietig en ik kan het maar niet geloven. Je ziet namen, indirect ken je de personen. Net als onze dochter zijn het twee roeiers, net als mijn broer zijn het vakantiegangers op weg naar Indonesië, net als een gast zijn het kinderen die een wereldreis maken, net als een kennis emigreren ze naar Australië...alleen namen zij een vlucht eerder.... mh17....

En dan lees ik een vakblad (Misset horeca 23 juli) dat de horeca de gevaarlijkste sector is om in te werken...Wij doen er in ons restaurant alles aan om de veiligheid te garanderen. En dan moet u denken aan brrandmeldinstallatie, bhv-ers , ehbo-er, hoofd brandmeldinstallatie enzovoort. En binnenkort zal er ook een defibrillator komen. En wij vinden dat allemaal logisch, wij willen onze gast en ons personeel deze veiligheid bieden. We zitten natuurlijk  ook op een tweede verdieping en sinds de brand in Volendam heeft dat een bijzondere lading gekregen: gasten vragen vaker naar de nooduitgangen. Vanzelfsprekend zijn die er, drie wel te verstaan.

Onze vakantie zit er weer op en hij was bijzonder. We verbleven in Polen, het land naast Oekraïne. Ons vliegtuig vertrok vanaf Eindhoven en ook wij zagen de bloemen en het vliegtuig met de slachtoffers.  En wij kwamen weer terug..

Terras in aankomst...toch? ....

Een jaar geleden ben ik begonnen met het schrijven van een blog en dat eerste blog heb ik nog maar eens gelezen. Het ging over ons aanstaande terras... We hoopten toen nog dat dat binnen enkele maanden gerealiseerd kon worden. Inmiddels weten we beter; dat kost tijd!

Net weer even telefonisch contact gehad met verschillende ambtenaren. Want waar de ene er bovenop zit en geen problemen ziet, vraagt de ander naar een nog gedetailleerdere, vierde tekening. Het is dat wij een lange adem hebben en gewoon door kunnen gaan met ons werk, maar toch doet het wel een beetje pijn. bovendien het terrasmeubilair kent een levertijd van acht weken maar we durven nog niets te bestellen. En we hebben al prachtige zonnige terrasdagen gehad!  We blijven hopen, u ook?

Colinde

Twee minuten stilte...

Twee minuten stilte...
...is toch het minste wat we kunnen doen?

Al een aantal jaren bezoeken we als gezin op 4 mei iets wat te maken heeft met de Tweede Wereldoorlog. Om te herdenken en te gedenken. Wij vinden dat belangrijk en zo werden Westerbork, het Achterhuis en kamp Vught bezocht. Tot onze jongste zoon vroeg of we niet wat anders konden doen; hij werd er zo verdrietig van...Dus kijken we al een aantal jaren de herdenking op de televisie.

Eigenlijk gaat het ook over respect hebben en geloven of  vertrouwen in de goedheid van de mensen. Hij heeft dat nog steeds, wij zijn nog wel eens teleurgesteld. Zie ook mijn vorige column over Marokko. Ik leer van hem dat je teleurstelling moet uitspreken in plaats van opkroppen. Ik zie bij hem dat hij met hetzelfde vriendje dat hem heeft laten zitten, gewoon weer gaat spelen. Heerlijk toch?

Op advies van een kennis die ik gisteren tegenkwam in de bibliotheek ben ik begonnen in het boek van Jenna Blum, het familieportret. Een psychologisch boek over een slachtoffer uit de Tweede Wereldoorlog aan Duitse kant. Want ook aan die kant zijn er slachtoffers gevallen. Terwijl het in mijn kindertijd en in die van onze zoon nog duidelijk zwart-wit was. Inmiddels weet ik dat er veel meer grijs is...

Ik wens iedereen een respectvolle Dodenherdenking maar ook een bewuste Bevrijdingsdag toe!  

Colinde de Nijs
www.lemirage.nl

ps. De reis naar Marokko heb ik niet gewonnen, maar ik ga er zeker nog eens naar toe!

Waar je werk is, is je vaderland...

Mijn ouders zijn vanuit Brabant in de zestiger jaren naar de Noordoostpolder "geëmigreerd". Waar je werk is, is je vaderland. En zo werkten en leefden ze in Emmeloord nog lang en gelukkig.
Zelf heb ik in mijn studententijd gewoond in Den Haag maar wilde ik toch graag gaan werken in mijn Polder. Zo is het gegaan en zo zal het altijd blijven gaan.

Met grenzen die open zijn, willen veel mensen in Nederland gaan werken. En ik geef ze geen ongelijk! In mijn ogen is iedereen welkom. Wanneer je net als ik al wat van de wereld hebt gezien, snap je die keuze voor het veilige Nederland.  Helaas weet ik dat veel landgenoten hier heel anders over denken. Zo ook een aantal vrienden van mij. Zij verrasten mij met zeer discriminerende uitspraken en dat terwijl ze geen persoonlijke ervaringen hadden...

Tuurlijk ik lees ook de krant en zie het journaal, maar relativeer ik dan te veel? Of sluit ik te makkelijk mijn ogen? Ik was behoorlijk van mijn stuk en heb lang moeten nadenken over mijn eigen vooroordelen. En dat heeft mijn doen besluiten een verhaal te schrijven over Marokkanen. Want die komen er helaas wel erg slecht af...

Lees hier mijn verhaal wat tevens een inzending is voor een schrijfwedstrijd. 1 Mei weet ik of ik de reis naar Marokko gewonnen heb en eigenlijk zou dan niet ik, maar  juist een van mijn vrienden moeten gaan.....

 

Riad Kohl te Marrakesh, februari 2014

Snapt u het nog?

Enthousiast heb ik een paar blogs geleden verteld over onze verbouwingsplannen in Le mirage, hoe anders voelt dat nu...

Even een korte geschiedenis: na 20 jaar Le mirage wilden we wat veranderen in ons restaurant. We misten toiletruimte, garderobe en een afgesloten ruimte. Maar bovenal misten we een buiten. En ja, op een tweede verdieping is een terras niet makkelijk te realiseren. Een terras aan de achterzijde van ons pand is niet aantrekkelijk vanwege Chinese geuren, een terras beneden spreekt ook niet aan. Dus dachten we aan een inpandig terras in ons voormalig kantoor. Van het een kwam het ander; waarom geen balkon aan het pand hangen?

In maart 2013 is de eerste tekening klaar, er komt een zaaltje, 2 extra toiletten en aan de zaal een balkon. En dan begint het...het balkon hangt boven de glazen luifel die van de pandeigenaren is. Tot zover geen probleem, dan blijkt dat niet goed is aangegeven van wie de onderliggende grond is. Er is wel betaald voor eigendom maar bij het kadaster is het niet goed verwerkt. Dus werk aan de winkel!

In september blijkt dat het balkon nog steeds geen goedkeuring krijgt, maar binnen willen we nu wel beginnen. Onze drukste maanden komen eraan, daar willen we van profiteren. Dan gaat het snel want voor inpandige verbouwingen hebben we geen gemeente nodig.  

Na een zeer positief overleg met de wethouder en een stedenbouwkundige van de gemeente wordt ons plan voorgelegd aan de supervisor aangaande het centrumplan. Deze man komt met een heel ander voorstel: ter verlevendiging van het plein stelt hij voor om het balkon geheel om Le mirage te bouwen. Dus niet alleen in de Lange Nering maar juist ook om de hoek. Alle betrokkenen zijn zeer enthousiast, dat begrijpt u. Het is inmiddels november. 

De zaal, de Smaakkamer, is af en geheel volgens wens. Wij zijn zeer tevreden. Deuren naar het balkon mochten we nog niet plaatsen (daarvoor hadden we nog geen vergunning) dat moet in de volgende verbouwing dan maar...

Weer wat gesprekken, tekeningen en kosten verder wordt ons plan ingediend. Een voorbereiding van enkele maanden wordt vervolgens abrupt gestopt wanneer het wordt getoetst aan de omgevingsvergunning en welstand. Het balkon moet worden ondersteund  door 2 palen die komen op de Beursstraat en daarvoor geldt de bestemming  "verkeer". Welstand keurt ons balkon af omdat het niet voldoet aan de Delftse school.

Snapt u het nog? Verkeer op 8 meter hoogte lijkt me uitzonderlijk en ons hele pand is niet opgetrokken in de Delftse school maar juist in een modernere look zoals volgens mij bijna heel de Beursstraat (met uitzondering van onze schoorsteen misschien). De panden op de Deel zullen wel volgens deze stijl gebouwd worden (wanneer??) Morgen hebben we weer een gesprek met de wethouder, maar het is nu maart 2014 en een week voor de verkiezingen...Duimt u voor ons?

 

respect

Heerlijk zo'n zondagochtend/middag op de bank voor de tv: buiten stormt het, binnen is het warm. We genieten van het snowboarden en het schaatsen en zijn onder de indruk van alle sporters! Wat leven we mee met allemaal. We zien tranen van verdriet en van vreugde, we huilen mee! Zo'n Antoinette die dan zegt dat ze over vier jaar wel weer zal zien....Zo'n opmerking is niet alleen bepalend voor haar maar voor iedereen die haar na staat....Een beslissing die niet alleen gevolgen heeft voor haar. Ik kan er alleen maar respect voor hebben.

Afgelopen vrijdagavond zag ik een documentaire over Kevin Pearce op tv. Deze enthousiaste snowboarder met alleen maar vrienden, leek altijd lachend door het leven te gaan. Hij was de favoriet voor Amerika bij de Olympische spelen in februari 2010. Op 31 december 2009 krijgt hij een verschrikkelijk ongeluk waarvan hij de gevolgen nog steeds onder ogen moet zien. Maar niet alleen hij, zijn hele familie! Respect hoe er mee om wordt gegaan. Zijn tegenstander uit die tijd Shaun White doet nu weer mee aan Spelen. Maar ik kijk nu toch heel anders tegen die sprongen aan.

Voor wie de documentaire over Kevin Pearce heeft gemist,  http://t.co/xXpq6GUPK3 . Respect voor de filmmaker, voor Kevin en zijn familie. Een documentaire met een olympisch, gouden randje.

ps. Even geen blog over de horeca...gewoon omdat er nog meer te genieten valt! En ik ook van sporten houdt, zelfs als ik daarvoor een paar ochtenden in de week al om 5.00 op moet staan. Respect he?

Tot de volgende keer,
Colinde de Nijs
www.lemirage.nl






 

Blue Monday...

We zitten al weer een paar weken in 2014 en dan word ik altijd een beetje onrustig: na de drukte van december volgt altijd de rust van januari. Komen er wel weer gasten genieten? Weet iedereen al van onze verbouwde "Smaakkamer"?  Kortom volop tijd voor goede voornemens en om activiteiten te ontwikkelen. Activiteiten zoals het geven van smaaklessen en wijn-spijs proeverijen. Maar ook het opzetten van webwinkel met lekkernijen van Mirage. En o ja, ook het door ons bedachte balkon vraagt volop aandacht. Gaat het deze zomer wel lukken?


Maar ook werken aan de conditie. Guust en ik zijn begonnen met hardlopen onder leiding van een personal trainer! En terwijl ik dit schrijf zit ik met spierpijn achter de computer. Ben benieuwd hoe mijn spieren zich vanavond tijdens de drukte houden...We hebben geen idee of het bij ons past en of we het volhouden maar we hebben weer een stok achter de deur en die hebben wij nodig! Gaven wij als ouders altijd het goede voorbeeld aan onze kinderen; nu geven onze kinderen dat aan ons. De ene roeit op hoog niveau dagelijks bij de studentenroeivereniging (een paar dagen moeder-dochter vakantie zit er zelfs niet in) en de ander ligt gewoon 3 tot 4 ochtenden in de week om 5.45 in het zwembad. Dan moet dat ene uurtje in de week ons toch ook lukken? Kortom wordt vervolgd...hard- of zachtlopend...want we gaan gewoon door met waar we goed in zijn!

Colinde de Nijs
www.lemirage.nl